Αχ, δύσκολα αλλάζουν τα παιδιά διατροφικές συνήθειες, κι αν γίνει κάποια στιγμή, συχνά είναι για να μειώσουν τα φαγητά που τρώνε, αντί να προσθέσουν ένα επιπλέον σε αυτά που ήδη τους αρέσουν. Το γεγονός αυτό είναι ικανό να μας αγχώσει και πιθανά να μας οδηγήσει σε λανθασμένες πρακτικές με αντίθετα απο τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. 

Άρα, τι μπορούμε να κάνουμε εμείς ως γονείς/φροντιστές;

1. Τρώμε κι εμείς αυτά που θέλουμε να τρώνε τα παιδιά μας και τα τρώμε μαζί τους. Είμαστε πρότυπα γι'αυτά δηλαδή, ειδικά μέχρι τα πρώτα χρόνια του δημοτικού που τα επηρεάζουμε πολύ!

2. Συνεχίζουμε να φτιάχνουμε/αγοράζουμε και να δίνουμε στα παιδιά όλα αυτά που δεν τρώνε. Η συνεχής έκθεση είναι βοηθητική.

Αν πούμε "α, εμένα δεν τρώει το τάδε, οπότε γιατί να το φτιάχνω", ίσως χάνουμε κάθε ελπίδα όντως να αρχίσει να το τρώει κάποτε. Αντίθετα, αν συνεχίζει να το βλέπει, κάποια στιγμή ίσως το φάει. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι αυτό.. να φτιάχνεις κάτι "άδικα" και να "πηγαίνει χαμένο" αφού δεν το έφαγε το παιδί. Έχω υπάρξει στη θέση αυτή, κι ακόμα τώρα συνεχίζω να απογοητεύομαι συχνά από την προσδοκία που δημιουργώ.  Αν το δούμε όμως όμως από την άλλη σκοπιά, ότι το κάνουμε για να μπορέσουμε να κάποια στιγμή να αυξήσουμε την ποικιλία του παιδιού, ίσως αυτό μας δώσει το κίνητρο που μας λείπει.

3. Ως συμπλήρωμα στο προηγούμενο, δίνουμε στο παιδί τα τρόφιμα που δεν τρώει ΜΑΖΊ με όσα τρώει και το αφήνουμε να επιλέγει κάθε φορά. Η συνεχόμενη έκθεση σε ένα τρόφιμο σε συνδυασμό με όσα ήδη αγαπάει, αυξάνουν τις πιθανότητες να εξοικιωθεί και δοκιμάσει ξανά. 

4. Παρέες και φίλοι μπορεί να βοηθήσουν και να συμπαρασύρουν τα παιδιά στο να φάνε και κάτι που δεν συνήθιζαν. Απλά ελπίζουμε αυτό το κάτι να είναι κανένα ακόμα φρούτο κι όχι κανένα κρουασάν ? (όχι πως ακόμα και το κρουασαν δεν έχει θέση στη ζωή μας.. καταλαβαίνετε πώς το λέω).

Καλή μας σχολική χρονιά!