Σαφέστατα, παίζει ρόλο η αναγνωρισιμότητα των θυμάτων. Ήταν συγκεκριμένα. Ήταν η Jenny και ο Spotty. Ήταν ζώα που είχαν όνομα. Δεν έφεραν έναν αριθμό, τον 243 λόγου χάρη, σε ένα ενώτιο καρφωμένο στο αυτί τους.

Τα ζώα που φέρουν έναν αριθμό δεν υπάρχουν για την κοινή γνώμη. Είναι αόρατα. Είναι ανάξια λόγου. Κανείς δε θα μπει στον κόπο να ασχοληθεί μαζί τους (...εκτός και πρόκειται για κάποια συνταγή με μοσχαρίσιες μπριζόλες μαριναρισμένες με δεντρολίβανο, θυμάρι και σκόρδο ή για χοιρινό με κάστανα και κυδώνια ή οποιονδήποτε άλλο τρόπο βρίσκουν να μαγειρέψουν τα τεμαχισμένα πτώματα των ζώων).

Aναμφισβήτητα άλλος ένας λόγος που η κοινή γνώμη εξοργίστηκε είναι πως τα θύματα, η Jenny και ο Spotty, άνηκαν σε ένα από τα είδη που οι άνθρωποι θαυμάζουν. Σε ένα από αυτά, που θεωρούν ότι αξίζει να περάσουν μια-δυο ώρες παρακολουθώντας ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή τους. Ήταν τζάγκουαρ - δεν ήταν κότες. Οι κότες είναι για το φούρνο με πατάτες, λεμόνι και ρίγανη - αυτό είναι ότι χρειάζεται να γνωρίζουν για αυτές.

Ποιος θα καθίσει να παρακολουθήσει ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή των γουρουνιών, των αγελάδων ή των προβάτων; Μην μιλήσουμε για κάποιο ψάρι (εκτός των καρχαριών). Ποιος θα νοιαστεί για τη ζωή που έχει ο γαύρος - για το πως ζει στη φύση, τι τρώει, πως αναπαράγεται, αν ζει ή όχι σε οργανωμένες κοινωνίες, τι συνήθειες και τι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά έχει; Αυτό που έχει σημασία είναι ότι “του παει” να τρώγεται τηγανητός. Α, και να είναι φρέσκος...

Ποιος έχει δει, από την κοινή γνώμη που εξοργίστηκε με τη δολοφονία της Jenny και του Spotty, ντοκιμαντέρ όπως το Ghosts in Our Machines;

Πέραν των προαναφερθέντων, τα τζάγκουαρ ανήκουν στα είδη που διατρέχουν κίνδυνο εξαφάνισης. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο για τα γουρούνια. Ακόμα χειρότερα, κανείς δεν σκέφτεται πως η κυριότερη αιτία που οι ιαγουάροι βρίσκονται υπό εξαφάνιση είναι η αύξηση της κτηνοτροφίας (5).

Τέλος, άλλος ένας σημαντικός παράγοντας των διαστάσεων που πήρε αυτό το έγκλημα, είναι ότι υπάρχει και προφανής δράστης. Το Αττικό Πάρκο και ο ιδιοκτήτης του, ο Ζαν-Ζακ Λεσουέρ. Κάθε ιστορία θέλει τον κακό της ήρωα, που πρέπει να είναι και αυτός εύκολα αναγνωρίσιμος.

Ο Ζαν-Ζακ Λεσουέρ είναι πράγματι εγκληματίας και ένας πολύ κακός άνθρωπος - δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Αλλά δεν είναι αυτός το πραγματικό πρόβλημα.

Στην πραγματικότητα ο Ζαν-Ζακ Λεσουέρ και οι ζωολογικοί κήποι είναι απλά η κορυφή του σπισιστικού παγόβουνου, που η κοινή γνώμη αρνείται να δει. Γιατί αν ανοίξει τα μάτια της, στο πρόσωπο του Ζαν-Ζακ Λεσουέρ θα δει το δικό της πρόσωπο.

Είναι πολύ εύκολο για την κοινή γνώμη να κατηγορεί τον ιδρυτή του πάρκου. Πολύ εύκολο και ταυτόχρονα ανακουφιστικό. Γιατί δείχνοντας με το δάχτυλο τον δολοφόνο, χάνουν λίγη από την δική τους ενοχή. Αν έχουν. Ελπίζουμε πως έχουν. Γιατί είναι ένοχοι. Όσο ένοχος είναι και ο Ζαν-Ζακ Λεσουέρ και ο κάθε Ζαν-Ζακ Λεσουέρ που τρώει ζώα και ζωικά παράγωγα"....

 Αν θέλετε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο, επισκεφτείτε το 269lifegreece.gr