Οι γονείς/φροντιστές είναι υπεύθυνοι για τη διατροφή των παιδιών και η ευθύνη αυτή είναι η ίδια, όποια διατροφή κι αν επιλέξουν για το παιδί.
Σημείωση: Προσωπικά μιλώντας, και μετά από αρκετή έρευνα, έχω καταλήξει στη χορτοφαγική διατροφή και πιστεύω πως κάθε άλλη διατροφή είναι εξ ορισμού ανθυγιεινή, εφόσον περιέχει την κατανάλωση ζώων και παράγωγα αυτών. Επίσης, είναι μια επιλογή που σέβεται και την επιλογή των ζώων να ζήσουν και να αυτοδιαχειριστούν. Οι λόγοι έχουν συζητηθεί και αναφερθεί πολλές φορές και δεν είναι σκοπός μου αυτή τη στιγμή να βάλω σε σύγκριση τα είδη διατροφών ούτε από ηθικής ούτε από υγιεινής άποψης. Θεωρώ δεδομένο πως ο κάθε ένας έχει κάνει την επιλογή του και προχωρώ.
Συνεχίζοντας λοιπόν στα περί ευθύνης, δεν βλέπω να υπάρχει καμία διαφορά.
Από μεριάς μας, οι χορτοφάγοι πρέπει δίνουμε στο παιδί μας να τρώει καθημερινά (ή έστω επαρκή ποσότητα σε εβδομαδιαία βάση) λιναρόσπορο ή/και καρύδια για να πάρει τα απαραίτητα λιπαρά οξέα του. Κι όσοι τρέφονται παμφαγικά όμως δεν πρέπει να δίνουν στα παιδιά τους αυστηρά μια-δυο φορές την εβδομάδα ψάρια και δύο-τρεις ή και παραπάνω φορές αυγά για τον ίδιο λόγο; Υπάρχει ένα «πρέπει» εδώ για όλους μας..
Σημείωση: Δεν εννοώ πως τα αυγά και τα ψάρια τα προσφέρουν μόνο για τα απαραίτητα λιπαρά, άλλωστε και οι vegans παίρνουμε λιπαρά οξέα από πολλές πηγές, απλά χρησιμοποιώ αυτό το παράδειγμα για να δείξω το «επιτακτικό» και το «αναγκαίο» και το «πρέπει». Στο ίδιο μοτίβο θα κινηθούν κι επόμενες διαιτητικές/διατροφικές αναφορές. Δεν συνιστούν προτάσεις σωστής διατροφής, σε καμία περίπτωση, και είναι απλά παραδείγματα για να μπορώ να γίνω περισσότερο παραστατική και σαφής. Συνεχίζω..
Επίσης, η ελλιπής πρόσληψη σιδήρου και η πιθανή αναιμία είναι πάντα φλέγον θέμα για όλους μας. Εμείς οι χορτοφάγοι προσπαθούμε να τρώνε τα παιδιά μας καθημερινά όσπρια και λαχανικά βάζοντας πρασινάδες ακόμα και στις φακές σούπα ή ροζ φακές σε όλα τα κοκκινιστά μας, όμως και οι ακόλουθοι μικτής διατροφής προσθέτουν συκώτια σε κεφτέδες και μπανανοτηγανίτες στην προσπάθειά τους να αυξήσουν το σίδηρο που προσλαμβάνουν τα παιδιά τους. Εννοώ πως η αγωνία και οι ευφάνταστες συνταγές είναι κάτι απίστευτα κοινό μεταξύ μας.
Στις χορτοφαγικές δίαιτες είναι λανθασμένη η άποψη ότι χρειάζεται να ανησυχούμε για επαρκή πρόσληψη πρωτεΐνης. Αυτός είναι ένας μύθος που έχει καταρριφθεί. Οπότε, όλοι μας απλά φροντίζουμε για την ισορροπία των μακροθρεπτικών συστατικών στα παιδικά γεύματα.
Επιπλέον, οι μεν αγωνιούν να φάει το παιδί όλο το ταχίνι του κάθε μέρα, και να αδειάσει το πιάτο με τα όσπριά του και βάζουν κολοκυθόσπορους και ηλιόσπορους παντού, και οι δε ανυπομονούν να πιει όλο το γάλα του και να φάει οπωσδήποτε το γιαουρτάκι. Κάπως έτσι, μεν και δε, προσπαθούμε να διασφαλίσουμε επαρκή, για παράδειγμα, πρόσληψη ασβεστίου, ψευδάργυρου και λοιπών μετάλλων. Τι κι αν εμείς οι χορτοφάγοι «προσπαθήσουμε», πιθανώς, λίγο παραπάνω για όλα αυτά, ίσως κι οι παμφάγοι να πρέπει να προσπαθήσουν για λίγες παραπάνω φυτικές ίνες, κάτι το οποίο είναι άφθονο στη χορτοφαγική διατροφή.
Όλοι χρειαζόμαστε επαρκή ηλιοθεραπεία, καθώς η πρόσληψη βιταμίνης D από τη διατροφή είναι πολύ μικρή κι ο ήλιος είναι αυτός που μας «τρέφει» τελικά όλους.
Κάτι παρόμοιο ισχύει και για το ιώδιο. Εμείς οι χορτοφάγοι καταναλώνουμε την επαρκή ποσότητα ιωδιούχου αλατιού, ενώ εσείς έχετε και την επιλογή να φάτε όποιο αλάτι θέλετε μιας και τα θαλασσινά ζώα έχουν ιώδιο στο κορμί τους. Έχουν βέβαια και κάποια παραπάνω βαρέα μέταλλα από τα οποία εμείς γλιτώνουμε.
Και η πολυσυζητημένη βιταμίνη Β12, η μόνη βιταμίνη που εμείς οι αυστηρά χορτοφάγοι οφείλουμε να παίρνουμε σε συμπλήρωμα. Το ίδιο κάνουν και οι περισσότεροι παμφάγοι βέβαια, μιας και η Β12 που βρίσκεται στο σώμα των ζώων εκτροφής, βρίσκεται εκεί γιατί στα ζώα επίσης χορηγείται συμπλήρωμα Β12. Η Β12 στη φύση βρίσκεται στο χώμα και στα νερά των ποταμών και των πηγών. Μπορείτε να φανταστείτε δηλαδή γιατί λείπει από τον εκσυγχρονισμένο με άψογες συνθήκες υγιεινής κόσμο μας.
Για τη ζάχαρη, τα φρούτα και τα ωμά λαχανικά δεν λέω κουβέντα! Κοινός στόχος, κοινή μάχη για αποφυγή της μιας μεν και επιδίωξη άφθονης κατανάλωσης των άλλων δύο δε.
Τέλος, δεδομένου ότι σεβόμαστε την επιλογή και κρίση του παιδιού για το πότε και πόσο πεινάει, πιστεύω ότι όλοι σιτίζουμε επαρκώς τα παιδιά ώστε να καλύπτονται οι ενεργειακές τους ανάγκες. Προσφέρουμε τους υδατάνθρακες που χρειάζονται, μιας κι η γλυκόζη είναι το καύσιμο του σώματος.
Νομίζω πως μετά από όλα αυτά, μετά από αυτό το όχι και τόσο κομψό crash test (ένιωθα λίγο άβολα γράφοντάς το, μιας δεν αρέσκομαι σε συγκρίσεις γιατί οι συγκρίσεις διχάζουν, κι ο σκοπός μου ήταν να δείξω το ακριβώς αντίθετο, το πόσο μοιάζουμε, δηλαδή), προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι όλοι μας, άσχετα με το ποια διατροφή ακολουθούμε, σαν γονείς, φροντιστές, υπεύθυνοι της διατροφής των μικρών παιδιών, περνάμε τις ίδιες αγωνίες, είμαστε το ίδιο ή όχι αυστηροί στα «πρέπει» και «δεν πρέπει» μας και ακολουθούμε συγκεκριμένες οδηγίες και συστάσεις.
Άρα, είναι λάθος να υπάρχει η πεποίθηση πως οι χορτοφάγοι γονείς επωμίζονται κάποιο ιδιαίτερα βαρύ έργο και φέρουν μια τεράστια ευθύνη στις πλάτες τους ή ότι διακινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή τη υγεία και ευεξία των παιδιών τους, τουλάχιστον όχι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο φροντιστή που «δεν κάνει σωστά τη δουλειά του».
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2912628/
Σας παραθέτω μόνο αυτό τον σύνδεσμο για όποιον θέλει να δει τις θέσεις της Canadian Paediatric Society.
*Η φωτογραφία δείχνει μια μητέρα. Στη θέση της θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε φροντιστής παιδιού.
