Σήμερα ήταν η πρώτη φορά είχα χρόνο μετά από πολύ καιρό να χαζέψω τη μαγειρική στήλη πρωινής εκπομπής. Πολύ οδυνηρή στιγμή για μένα. Δεν μπόρεσα να τη δω.. δεν μπόρεσα να βλέπω το κομματιασμένο ζωάκι που εκείνες αποκαλούσαν "χοιρινό" μέσα στο τηγάνι τους. Παράλληλα μιλούσαν για τις υπέροχες τροφές με τις οποίες το έχουν αναθρέψει για να είναι τόσο νόστιμο. Καθώς τα μάτια μου είχαν γεμίσει δάκρυα αναρωτιόμουν πώς γίνεται και δεν το βλέπουν; Το κορμάκι του τεμαχισμένο. Πώς δεν το έβλεπα κι εγώ τόσα χρόνια, είναι τόσο εμφανές, τόσο σαφές, τόσο αυτονόητο. Ακόμα προσπαθώ να το διαχειριστώ όλο αυτό και να το πάω ένα βήμα παραπέρα από το δράμα που ζω αυτή τη στιγμή, που ξέρω πως μόνο όποιος είναι vegan θα το καταλάβει, αλλά δεν με νοιάζει ακόμα κι αν σε κάποιους φανεί μικροσυναισθηματισμός και υπερβολική ευαισθησία. Γιατί απλά δεν είναι. Είναι η τραγική πραγματικότητα αυτών των όμορφων πλασμάτων. Πώς θα μπορούσα να τους κάνω όλους να το δουν μέσα από τα μάτια μου; Ακόμα κι εγώ η ίδια δεν ξέρω ακριβώς τι ήταν αυτό που με οδήγησε εδώ που είμαι σήμερα, να νιώθω απέραντη συμπόνια για εκείνους κι εκείνες που δεν έζησαν ποτέ, να νιώθω οργή απέναντι σε αυτή την αδικία και οδύνη για τον πόνο τους.

Όποιος δεν το βλέπει, ας προσπαθήσει τουλάχιστον, έστω για μια στιγμή να μπει στη θέση τους. Ας σταθεί μια στιγμή να αναρωτηθεί τι κάνει. Μόνο μια στιγμή σήμερα και ίσως λίγο παραπάνω αύριο και ίσως γίνει κάτι..