"Καθημερινά εκατομμύρια ζώα ζουν μια πολύ χειρότερη ζωή και δολοφονούνται με απίστευτα μεγαλύτερη αγριότητα… και όμως για όλα αυτά τα ζώα η δημόσια οργή κοιμάται. 

Μερικές φορές, μιλώντας με μητέρες ή φροντιστές παιδιών γενικότερα, αλλά και με ανθρώπους που γνωρίζουν θέματα που αφορούν τη διατροφή, άσχετα με το αν έχουν κάποιο παιδί υπό την επίβλεψή τους ή όχι, διαπιστώνω ότι υπάρχει η πεποίθηση πως είναι δύσκολο για ένα γονιό να μεγαλώσει το παιδί του χορτοφαγικά, ότι δηλαδή πρέπει να προσέχει χίλια πράγματα και ότι δεν πρέπει να παρεκκλίνει καθόλου της πορείας του γιατί θα εμφανιστούν ελλείψεις και θα κινδυνεύσει η ζωή του παιδιού. Μπορώ να καταλάβω απόλυτα τι εννοούν. Αυτό βέβαια δεν ισχύει. Τουλάχιστον δεν ισχύει περισσότερο για τα χορτοφάγα παιδιά από ότι για τα παμφάγα και θα καταλάβετε τι εννοώ, διαβάζοντας παρακάτω.

Σε ότι αφορά τη διατροφή, οι περισσότεροι άνθρωποι μπερδεύουν την νηστεία και τη δίαιτα με την χορτοφαγία. Απορούν πώς αντέχουμε και πώς δεν μας λείπουν γευστικά κάποια πράγματα ή λόγω συνήθειας. Ειδικά, δε σε ότι αφορά τα παιδιά, απορούν πώς συγκρατιούνται και δεν τρώνε και μάλιστα νομίζουν πως εμείς οι ενήλικες τους επιβάλουμε την αποχή από προϊόντα που προέρχονται από την εκμετάλλευση των ζώων!

ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ!!!

Αφήστε με να σας πω πως νιώθω..

Ένα μεσημέρι και ενώ η οικογένειά μου τρώει μεσημεριανό, έλαβε χώρα ο ακόλουθος διάλογος.

Παρόλο που θεωρητικά ήμουν κοντά με τη χορτοφαγία για χρόνια, δεν είχα κάνει τη σύνδεση και γι’ αυτό και συνέχιζα στο λάθος δρόμο, όσο κι αν με ενδιέφερε, όσο κι αν έψαχνα για την υγιεινή διατροφή. Ίσως ακριβώς γι’ αυτό, γιατί εξέταζα τη διατροφή μέσα από λάθος οπτική, μακριά από την ηθική σε αυτή. Κι όπως πολύ σοφά λένε οι παλιότεροι, όταν γίνεις vegan, θα μετανιώνεις που δεν έγινες νωρίτερα. Ακόμα κι αυτό το ήξερα αλλά και πάλι.. δεν! Έπρεπε να το ζήσω! Όταν, λοιπόν, κατάφερα να έρθω σε επαφή με την αλήθεια, κατά πρόσωπο, και να συνδέσω μέσα μου τη λέξη «κρέας» με το πλάσμα το ίδιο σαν οντότητα, το αρχικό με το τελικό «προϊόν», και να συνειδητοποιήσω τη βία και τον πόνο που προκαλούσαν οι επιλογές μου διατροφικές και μη, ήρθε η αλλαγή! 

Οι εκπομπές μαγειρικής ήταν το αγαπημένο μου θέμα να παρακολουθώ στην τηλεόραση. Δεν με ενδιέφερε και τόσο σε ποιο κανάλι, ποιος μαγείρευε ή αν μου άρεσε το φαγητό. Λάτρευα απλά να βλέπω κουζίνες και κουζινικά και ανθρώπους να φτιάχνουν συνταγές. Από όλους είχα κάτι να μάθω και να εμπνευστώ. Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρή να "παίζω" σπίτι μου την τηλε-μαγείρισσα. Αχ.